Er zijn zaken waar om de zoveel tijd lang opgespaarde frustratie over moet worden geuit. Bijvoorbeeld de telefoontjes die hoe dan ook ongelegen komen, of je nu net stond te koken, de spaghetti met zo min mogelijk schade naar binnen aan het schuiven was, of het sopje van de afwas zojuist precies op de temperatuur had gekregen.

Als dan de telefoon gaat hoop je dat het vrienden zijn met taart bij zich die net in de buurt waren, of anders toch op zijn minst een voorstel voor een leuke avond in petto hebben. Maar nee, het is natuurlijk een mevrouw die je al binnen drie tellen doorziet als volledig onpersoonlijk voorlezend van haar computerscherm.

Na een dergelijke teleurstelling moet iemand wel erg zijn best doen om nog wat sympathie te krijgen. Ik weet daar alles van, want tot een tijdje terug bevond ik me meestal aan de andere kant van de lijn. En hoewel ik dat zo veel mogelijk voor nobele doeleinden deed liepen maar weinig mensen warm voor een dertig minuten durende evaluatie van hun energieleverancier of een oriënterend vraaggesprek over hun recente ervaringen met het openbaar vervoer.

Gepikeerd meenden zij dat een minimaal humane behandeling aan mij niet langer was besteed. Maar wat de meeste mensen die de telefoon opnemen niet lijken te beseffen is dat de enquêteur het minstens zo zwaar heeft. Zijn kans op een leuke middag of avond is in ieder geval hoe dan ook verkeken.

Groot was mijn dank bij de zeldzame keren dat er iemand opnam die duidelijk zijn best deed er wat van te maken. Zo was daar de man die na afloop van de vragenlijst de gelegenheid aangreep om ook mij wat te vragen. Veertig minuten later hadden wij ons geanimeerd onderhouden over de ins en outs van zijn woonplaats in de kop van Noord-Holland, de Europese politiek en de beste manier om biefstuk te bereiden.

Deze lange afdwaling van mijn eigenlijke werk bezorgde me mijn ontslag. Gezien de aard van de werkzaamheden was ik daar niet al te rouwig om. En ook bekenden die zich niets konden voorstellen bij mijn uitgebreid verhaalde ongemak van het urenlang herhalen van dezelfde, slecht opgestelde vragenlijst konden niet anders dan opgelucht zijn met mijn pas verworven werkloosheid. Zij waren immers degenen met recht van klagen! Hun telefoonnummers werden – als waren het flippo’s- naar hartelust tussen bedrijven uitgewisseld die hun collectie wilden completeren. Ik daarentegen was van dit alles op wonderbaarlijke wijze gespaard gebleven.

Maar gisteren is het gebeurd! Na jaren tevergeefs wachten hoor ik erbij! Ik ben gebeld door een telefonisch enquêtebureau! En het viel best mee.