Terrorisme en beschaving

In de stoffige hitte van Teheran zijn de her en der verspreide paleizen van de shahs een verademing. Geinspireerd door de Europese koninklijke onderkomens met hun spiegelzalen en hectaren aan grasrijke tuin, zijn ze lekker koel van binnen en van buiten. Het moet een hels karwei zijn de boel hier groen te houden, maar het lukt aardig. We hebben de mozaieken en tapijten min of meer voor onszelf. Een van de weinige andere aanwezigen is een oude man met zijn broek opgetrokken tot boven zijn middel en een gladgeschoren gezicht. Hij zit buiten op een bankje naast een zak met boeken en wil ons graag wat vragen. Hij blijkt zijn hele leven schoenmaker te zijn geweest en nu hard bezig zijn gemiste onderwijs in te halen. Zijn Engels is uitstekend; waar het aan schort is zijn Duits. Daarom heeft hij een vertaling van ‘Le petit prince’ en is aan een zelfstudie in deze taal begonnen. We krijgen een lijst met onderstreepte euchs en ihns voorgeschoteld die hij niet heeft begrepen.

Voor we kunnen vragen wat hij eigenlijk van het boek vond, heeft het gesprek al een nieuwe wending genomen en bevinden we ons op het glibberige terrein van de politiek. “Weten jullie”, zegt de man, “voor de revolutie in 1979 kwamen hier ontzettend veel toeristen. Het park was de hele dag tot ‘s avonds laat open en op de rand van de fontein zat het vol met buitenlanders. Kijk nu, het is leeg. De mensen durven niet meer naar Iran te komen, doordat ze wordt wijsgemaakt dat wij terroristen zijn. Maar wie is de werkelijke terrorist in deze wereld? Het is de Amerikaanse regering! Zij zitten ten westen van ons, in Irak, en ten oosten, in Afghanistan. Ze proberen ons onder hun invloed te krijgen. En omdat wij sinds de val van de shah niet langer naar hun pijpen dansen, maken ze ons het leven zuur.”

Zijn blik is verbeten. “Als jullie weten hoe Amerika zich gedraagt, hoe arrogant ze zijn, dan kun je niet anders dan ze haten. Zij geven niet om de levens van mensen. Onze moeders doen hun best om ons op te voeden en groot te brengen, maar zij gooien zonder problemen een bom op een bruiloft.”

“Of de huidige president in het Witte Huis zit of een nieuwe, dat doet er niet toe. Er zijn daar enkele tientallen mensen die de daadwerkelijke macht hebben, het regime is door en door slecht. Maar ze zullen uiteindelijk nooit winnen. De Iraanse beschaving gaat 7000 jaar terug. Toen de Verenigde Staten geboren werden, hadden wij al een lange geschiedenis achter ons. Zie je die boom daar? Die is 150 jaar oud. Kun je je voorstellen? Ongeveer zo oud als Amerika. Zij weten nog niet dat je met dwang niks kunt bereiken. Natuurlijk niet! Als ik de betekenis van Duitse woorden wil weten en ik bedreig jullie, dan hebben jullie toch geen zin meer om mij te helpen? Waarom mogen wij geen nieuwe technologieen gebruiken, die zij wel hebben? Ik weet het wel: hun enige interesse is om zelf oppermachtig te zijn terwijl de rest van de wereld achterlijk blijft.”


Reageer