Teruggevonden

De vreugde van herkenning was dusdanig groot dat ik het niet kon vermijden me om te draaien om te zien wie elkaar zo onverhoeds tegen het lijf aan het lopen waren. Jeugdliefdes waarschijnlijk. Op tragische wijze uiteengedreven, doordat haar ouders het niet konden verkroppen dat zij zich zou introuwen in een familie van agrariërs, katholieken bovendien. Dat ze inmiddels in dezelfde middenklasse-straat woonden deed niets af aan hun belastende familiehistorie. Zij stuurden hun dochter daarom zodra ze haar diploma had behaald als au pair naar een uiteengereten Zuid-Italiaanse familie. Daar was de rechthebbende La Mama al jaren eerder door een ongeneeslijke ziekte verlamd en was een aantal van de meest viriele krachten door de maffia omgelegd, om van het verlies van de knapste dochter in een noodlottig ongeval met een snijmachine in de prosciuttofabriek maar te zwijgen. De familie was nu gedwongen tegen betaling de middag-spaghetti en het Siciliaanse familiegevoel in ere te houden.

Ze hadden daarvoor overigens geen geschiktere au pair kunnen treffen dan deze jonge vrouw, die doorgaans goed op had gelet op de huishoudschool en dus wist dat je lakens in drieën opvouwt en theedoeken in vieren (ik zeg maar wat). Ze was zuinig, maar niet gierig en had steeds een vriendelijk woord klaar voor de kinderen als ze ruzie hadden gehad op school. Op den duur ook in het lokale dialect.

Als ze ‘s avonds, nadat ze het kroost had ingestopt en de rechthebbende La Mama had voorzien van pijnstillers, in de tuin wat sudoku’s aan het maken was, dacht ze aan haar katholieke geliefde. Omdat hun eenvoudige Italiaanse huis geen huisnummer had, laat staan een brievenbus, kon ze van hem geen post ontvangen. Hij was toch al een man van weinig woorden, in ieder geval niet genoeg om er papier en postzegels aan te verspillen.

Vergeet niet, we spreken lang voor EasyJet. Haar eigen ouders kwamen slechts een maal op bezoek, met de oude Volvo. Tijdens die visite spraken ze met het hoofd van de familie af dat hun dochter, zodra haar dienstverband was afgelopen, in het huwelijk zou treden met de jongste, onhuwbaar geachte zoon. Zij waren dan wel katholiek, ze waren op zijn minst geen agrariërs. En thuis zou men toch nooit achter de details komen van dat wat zich in het zuiden afspeelde. Dus zo geschiedde.

Maar zodra de eerste EasyJet-lijn een feit was kocht zij een enkele reis naar haar voormalige woonplaats. En daar stond zij nu, bij de afdeling Oosterse maaltijden, want macaroni had ze voor haar leven genoeg gehad. En terwijl ze overwoog of ze woknoedels of mihoen zou eten vanavond werd haar aandacht getrokken door hem.

“Hé, hallo!”

Hij glimlachte beleefd.

Zij keek nog eens goed. Het was zeker vijfentwintig jaar geleden, maar onmiskenbaar was de zwijgzame jongen nu een zwijgzame man geworden, die tactvol benaderd diende te worden op een openbare plaats als deze.

“Hé, je woonde toch ook in de Vespuccistraat?”, sprak ze hoopvol, “We kennen elkaar, toch?”

“Nee, ik geloof het niet. Maar misschien heeft u me wel eens in de bus gezien ofzo.”

“Oh?”

“Ik ben”, lichtte hij toe, “hier buschauffeur.”


1 reactie op “Teruggevonden”

  1. Leuk!

Reageer