Des Esseintes was een Franse edelman die een hekel had aan reizen. De enige keer dat hij zich waagde aan een tripje naar Londen spoedde hij zich met al zijn koffers terug nadat hij in Parijs een Brits restaurant aandeed. Niet omdat het eten zo slecht was, maar al dat gedoe met treinen en boten leek hem bij nader inzien onaantrekkelijk vergeleken met lezen over Londen en kijken naar plaatjes.

Hij moet een wijs man geweest zijn. Ik daarentegen weet keer op keer onbezonnen in de valstrik te tuimelen van het ergens naartoe reizen waar het nationale menu dagelijks een variatie op de schnitzel voorschotelt, het belangrijkste natuurgebied net door een tornado is weggevaagd en men vertikt iets anders te spreken dan bijvoorbeeld Hongaars. Voor ik vertrek heb ik al spijt. Ik ben bang voor overal waar voornamelijk bomen staan en weinig huizen. Ik voel me ongemakkelijk in dorpen met gesloten luiken en doodse stilte. Plekken zonder theater mijd ik.

Een vakantie in Amsterdam zou de oplossing zijn. Helaas ontbreekt me thuis de blik van de reiziger en passeer ik monumentale gebouwen zonder me af te vragen wat hun geschiedenis is. Ik gooi in de supermarkt op de automatische piloot boodschappen in mijn mandje. En ik heb al helemaal geen last van wat Lonely Planet als meest authentieke ergernis in Amsterdam aanmerkt: cocktailprikkers in sandwiches. Met het ontbreken van zowel de nodige distantie als het oog voor detail waarmee vakantie in den vreemde gepaard hoort te gaan is het toch niet hetzelfde.

Om mezelf in bescherming te nemen tegen al te grote reislust laat ik reizigers tijdelijk bivakkeren in mijn kamer en draai een paar dagen met hen mee. Gezeten bij het bezoek in de auto ervaar ik de desoriëntatie die je overvalt als je onderweg moet besluiten of je de trambaan of het fietspad zal nemen. Het authentieke verdwalen gaat me ineens goed af. Ik zoek uren als een leergierige toerist naar een plaats waar je kunt zien dat Nederland onder de zeespiegel ligt. En als ik uitgeput van alle nieuwe indrukken mijn eigen bed weet te bereiken slaapt het niet als vanouds, omdat er ineens allemaal vreemdelingen in de kamer verblijven.

Het zijn net als over de grens de details die het meeste indruk maken. De benadering van appelmoes van mijn gasten is doorslaggevend voor het opperste vakantiegevoel. De vriendelijkste mensen lepelen doodserieus wat door de yoghurt en noemen het ontbijt. Zij eten er het liefst een pas ontdekte stroopwafel bij.

Een paar dagen in uitheems gezelschap zorgt voor koffers zelfreflectie. Ik hoef net als Des Esseintes gelukkig voorlopig niet meer op reis.