Daar zitten we dan, in het zoveelste zaaltje dat vergane glorie uitademt. Vier man achter de receptie die eensgezind naar je roepen als je binnenkomt. Wat jij hier wel niet denkt te komen doen? Groezelige vloerbedekking. Massief houten tafels met kapotte randjes. Afbladderende stikkers in de lift. En alles in grijstinten. Met donkergroen. Dat iedereen rookt maakt het er niet fleuriger op.

Aan de muur hangt een poster met de foto van dat meisje dat in Nederland altijd ongewenst zwanger zit te zijn. Hier wordt ze onterecht ontslagen wegens privatisering. En ik kom voor de tragische feiten.

Ik word op mijn wenken bediend. Vrouwen worden altijd als eerste ontslagen. In landen van Indonesië tot Zambia werkt meer dan 70% van de vrouwen zwart (of dat afwijkt ten opzichte van het aantal mannen is een raadsel). En vrouwen zijn nauwelijks vertegenwoordigd in de directies van stichtingen en bedrijven in Servië.

Dat laatste moet wel waar zijn. De enige drie mannen die vandaag hun hoofd laten zien, zijn toevallig precies de drie enige bestuursleden van de organiserende stichting ter bevordering van vrouwenrechten. Ongevaarlijke types, met rare kleurencombinaties van broek en jas, grijze haren tegen hun voorhoofd geplakt en grote gewichtigheid. Op straat onzichtbaar, hier des te opvallender door de nul mannen in de rest van de zaal. En terwijl ze met droge ogen de feiten oplepelen, schijnt niemand op te vallen dat zíj althans keuze genoeg hadden om tegen de status quo in te gaan en een vrouw te benoemen. Of dat de percentages die ze oplepelen voor ons weinig betekenen. Niemand nam de moeite om te berekenen of de gepresenteerde statistieken over gedwongen ontslag duiden op significante verschillen tussen mannen en vrouwen.

Het enige dat in deze condities nog wat kleur brengt zijn de vrouwen. Een hele zaal vol. Allemaal hebben ze hun haar geverfd, regelmatig in een dof soort blond. Een vrouw heeft haar gezicht middels zwarte lippenstift en groene oogschaduw tot popart omgetoverd. Een ander lijkt op Marijke Helwegen zonder facelift, maar mét oranje kapsel en donkerrode kerstversieringen om de nek. Sommigen zijn gewapend met recordertjes, die ze zo onopvallend mogelijk voor de heren leggen en waarvan de cassettes op tijd omgedraaid moeten worden.

Hun aanblik maakt mij desondanks mismoedig. Niet omdat het zo slecht met de dames gesteld zou zijn. Maar omdat het permanente rookgordijn hun waarnemingsvermogen lijkt te hebben aangetast. Waar zijn ze nu helemaal mee bezig? La lutte pour la lutte; elk cijfer automatisch interpreteren als teken van onrecht en je in de praktijk aansluiten bij organisaties die precies datgene belichamen waar je tegen bent.

Om niet te spreken van de grootste tragiek die zich in de pauze ontvouwt, als veertig vrouwen zich opstellen in de rij voor het damestoilet.

Je kunt in het leven natuurlijk altijd achteraan sluiten. Of je kunt gewoon de deur ernaast openmaken.