Hoewel Turkije best veel kenmerken van een welvarend westers land vertoont, is de reactie van het lichaam als bij een bezoek aan een oord met zeer gebrekkige hygiëne. De reisgenoot althans is al ruim anderhalve week zielig en zwak gezelschap. Wij gaan maar eens naar de dokter.

Waar we worden onthaald door een vrouw, gehuld in een ruim vallend, lichtgeel t-shirt met daarop geen Pluto of Donald Duck, al is het typisch een dergelijk stuk rekbare stof. Er kan niettemin geen verwarring over ontstaan: “I am a doctor”, zo stelt ze zich voor. En ze neemt ons mee naar haar kantoor voor nader onderzoek.

Haar Engels is nauwelijks beter dan ons Turks, maar ze weet een overtuigende demonstratie te houden bij het concept ‘overgeven’, zodat ook daarover ieder misverstand uit de wereld is geholpen.

Een stellage met naalden wordt tevoorschijn getoverd en ingeplugd in de gedehydreerde arm. En aldus bevinden we ons gevangen in een kamertje met lila muren, waar de verpleegster in bijpassend paars tenue de infuuskraan zorgvuldig uiterst druppelsgewijs heeft afgesteld.

Op het bed naast ons ligt slechts een oude man. Hij lacht wanneer we het druppeltempo op eigen gezag wat opvoeren. Hij wordt al de hele middag bijgetank, maar schijnt even verlept als de hem omringde vrienden.

Op ons bed liggen geel- en oranje-gebloemde lakens met een spatje bloed. Eronder elegante gouden muiltjes. De bijbehorende voeten zijn nergens te bekennen.