De kassajuffrouw kan na een lange blik op mijn aankopen weinig anders tegen de klant voor mij gezegd hebben dan ‘wat een freak, wie koopt er nou één banaan?!’, waarna de ander mij ook eens bekeek en veelbetekenend met haar ogen rolde, alvorens ze de band vrijmaakte voor mijn minimalistische boodschappen.

Een beter bewijs bestaat niet: wederzijds begrip is allemaal een kwestie van lichaamstaal. Om verdere ongemakken met de veronderstelde Turkse taalbarrière te voorkomen oefenden wij daarom onze vriendelijkste gezichten voor de keren dat we ‘afzetter’ groetten tegen de marktman. Zijn woekerprijzen (zelfs voor de supermarktoorlog in Nederland ongekend) verkondigde hij zonder een spier te verrekken.

Had hij geleerd in de Kinkerstraat. Dat was dan weer jammer.