Naarmate we oostelijker gaan wordt het landschap steniger. Met stofwolken zoals in stripverhalen in je voetsporen, zelfs als je langzaam rondsjokt. Deze grijsheid biedt een fantastisch contrast aan de rode vlaggen die veelvuldig wapperen. En die wonderbaarlijkerwijs hun kleur behouden, terwijl onze haren in razend tempo verbleken en onze kleren een waas van stof verzamelen.

Hier, op de bank rondom een kraan, zitten drie vrouwen met zanderige slippers en pikzwarte voetzolen. Het voortschrijden van de tijd is alleen te meten aan het aankomen en vertrekken van de minibus de bergen in. Uitlopers van het Taurusgebergte, waarop het Turkse leger met letters in Hollywood-stijl heeft geschreven: “wij zijn sterk, wij zijn dapper, wij zijn gereed”.

Het is augustus. Een maand eerder dreigde het leger een coup te plegen naar aanleiding van de bedreiging die premier Erdoğan vormde voor de seculiere Turkse staat. Zo’n beetje een maand later vallen Turkse militairen Noord-Irak – de facto Koerdistan – binnen en voeren er ook vandaag nog luchtacties uit (veel rondom de in dit gebied verblijvende PKK heeft eveneens een hoog Hollywood-gehalte, zo blijkt wanneer onze vriendelijke gastheer ons een dag eerder kennis laat maken met de anti-PKK-film op YouTube).

In dit centrum van militaire paraatheid informeert een visser of we een bootje willen huren voor op het meer, maar vergeet aan te dringen als we weigeren. Een van de vrouwen zet met lome bewegingen haar blote voet naast zich op het bankje en kromt haar tenen. Zelfs de wespen zijn onschadelijk, ze eten alleen maar gras.