Ik vrees dat ik een catastrofale vergissing heb gemaakt. Toen gisteren de bel ging deed ik open in de veronderstelling dat de postbode een pakketje voor de benedenburen wilde achterlaten. De postbode kwam echter naar boven en bleek bij nader inzien een Jehova’s Getuige te zijn, gewapend met Bijbel, een schare tijdschriften en een notitieblokje. Klaar om mij te waarschuwen.

In plaats van de aardige man direct weer naar buiten te sturen zoals velen mij waarschijnlijk zouden aanraden liet ik hem rustig zijn verhaal doen. De reden daarvoor was behalve dat ik het niet zo netjes vond de wat oudere meneer weer rechtsomkeer te laten maken ook dat mijn oog al direct gevallen was op zijn krantje over de oplossing voor wereldhonger. Dat is een onderwerp waar ik een studie naar doe en je kunt niet genoeg bronnen raadplegen. Ik probeerde dus het exemplaar in handen te krijgen en het gesprek af te ronden.

Wat natuurlijk niet zomaar ging.

Eerst informeerde de heer naar mijn opvattingen over honger en armoede in de wereld en of ik dacht dat het ooit nog goed zou komen. Nu ben ik onverbeterlijk optimistisch en geloof hardnekkig dat men te zijner tijd wel zal inzien dat bepaalde dingen anders dienen te worden geregeld, dus ik sprak hem bemoedigend toe dat het even kon duren, maar dat uiteindelijk alles eerlijk zou worden verdeeld.

De Getuige had het al een keer gevraagd, maar voor de zekerheid informeerde hij nogmaals of ik gelovig was en kon ik hem wederom mededelen van niet.

Dan zou dat denkbeeld van mij wel komen vanwege mijn overtuiging dat de wetenschap vroeg of laat onze redding zou betekenen. Bijna begon ik aan een politiek filosofische verhandeling waarin nauwelijks wetenschap vereist is om iets te bereiken, hoogstens wat goede wil en inzicht, maar het leek me niet het juiste moment.

Voor het gemak sla ik de Bijbelpassages over, laten we zeggen dat op dit punt de aardige meneer voorstelde om de volgende keer met vrouw en kind langs te komen om wat te praten. “Aan de deur natuurlijk”, verzekerde hij mij. Nu zouden ze van mij best binnen mogen komen, maar ik weigerde toch maar. Ook het voorstel nieuwe edities van het tijdschriftje persoonlijk in ontvangst te nemen sloeg ik af. Evenals al het andere bezoek dat misschien binnenkort nog langs wilde komen.

De meneer bleek echter net zo optimistisch als ik. Welgemutst constateerde hij “u woont op drie hoog?”.

En nu sta ik dus in het notitieboekje, waarschijnlijk bij kansrijke kandidaten.