“Wie heeft daar nu een muur gebouwd?”

“De nieuwe bewoners.”

“Hoe konden ze daar nu een muur bouwen?”

“Het is ze anders goed gelukt. En kijk, alle ramen op de eerste verdieping zijn kapot.”

Dan de foto’s van binnen. Dezelfde keukenkastjes. Dezelfde tafel. Dezelfde borduurwerkjes aan de muur. Wat er met de inhoud van de garage is gebeurd is onbekend. Daar stond ooit de wasmachine. Maar de bewoners kwamen en gingen de afgelopen jaren en namen wat ze konden.

Vrijwel alles aan en in de huizen van deze Servische familie is nog zoals toen. Behalve de bewoners. Dat zijn nu Albanese immigranten, of Kosovaars-Albanese achterblijvers die de kans grepen om van het dorp naar de stad te komen.

Zij leiden vandaag de eigenaars rond tussen hun eigen spullen. Kijk, uw tapijtjes en uw massief houten eetkamerstoelen. En hoeveel uur heeft u wel niet gewerkt aan het opnieuw betegelen van de badkamer?

De binnengedrongen vrouwen bibberen over de plotselinge terugkeer van de rechtmatige eigenaars, maar de mannen weten wel beter. De Servisch-Kosovaarse vluchtelingen zijn gijzelaars. Hoewel ze best binnen mogen komen, hebben ze geen enkele manier om hun bezit te verkopen of de ongenode gasten te dwingen tot het betalen van huur. En tegen de avond keert hun bus terug naar de eenkamerflat aan de rand van de stad, met hun kast met gekregen kleren en badkamer van beton.