Toen mijn ene muis zich drie keer liet vergiftigen begon ik eerst te twijfelen aan mezelf en vervolgens aan de hoeveelheid muizen die zich ophouden binnen mijn territorium. Muizen hebben de wonderbaarlijke eigenschap uit het niets te ontstaan en overal tegelijk te zijn, dus de enige manier waarop ik een diagnose kon stellen was door muizen te vangen.

Aangezien het gif er binnen een week doorheen was ben ik overgegaan op handige muizenvallen. Een op het aanrecht en een achter de kachel in de andere kamer.

Empirisch onderzoek had uitgewezen dat de muis zich achter de kachel bevond en toen ik hard riep dat ik hem gezien had bleef hij daar voorlopig zitten.

“Mwahaha”, dacht ik en smeerde nog wat pindakaas op de val die -inderdaad- bij elke lichte aanraking dichtklapte.

Vol vertrouwen ging ik slapen – een muis in mijn bed hoefde ik niet opnieuw te vrezen, want op alle routes naar de slaapkamer stond nu een bijzonder aanlokkelijke klodder pindakaas (met een val er omheen, maar dat kon je aan de pindakaas niet zien).

En ja! De volgende ochtend lag er een muis in de val op de keukenvloer. Althans, naast de val, want behalve zijn staart leek hij er vrij goed vanaf te zijn gekomen. Zielig dat hij in zijn sparteling van het aanrecht is gevallen dacht ik nog.

Maar wat zag mijn oog? Lijd ik toch aan waanbeelden? Op het aanrecht stond de val ook!

Je raadt het al – de gulzige muis achter de kachel heeft zich met een poot en een staart in de val nog meters verder weten te slepen tot hij zich midden in de keuken voor dood hield.

Zijn muismoedige poging zich onder het vloerkleed te verstoppen toen ik eraan kwam hielp niets. Tom IV (I, II en III waren al eerder onder mijn wreedheden bezweken) was niet langer flitsend snel en aan de val (die hij niet onder het kleed kreeg) kon ik zien waar hij was.

Daar ging ik dan, met Tom luid piepend in een theedoek van drie hoog naar beneden, waar ik hem heb vrijgelaten op het grasveldje voor de deur.

Ik weet niet welke natuurlijke vijanden hij heeft in stedelijk Amsterdam, maar ik weet wel dat hij die nu nooit meer kan ontwijken.

(Gelukkig kan hij die drie trappen ook niet meer op.)

Vergeef mij!