Op zeven maart zal het in Amsterdam dan eindelijk gebeuren. De hoofdstad heeft de stap naar computergestuurd stemmen durven maken.

Wat een zonde, wat een zonde, want de romantiek van het stemmen zit juist in het opvouwen van de stemlijsten en ze plechtig in de grote tonnen deponeren (even erboven vasthouden en lachen naar de denkbeeldige camera) of in het thuis zoeken naar een echt rode lippenstift, omdat je toch een beetje je eigen persoonlijkheid in je stem tot uitdrukking wilt brengen.

En werken op het stembureau heeft met papieren stemmen iets plechtigs. Je rommelt een beetje met kaartjes, tekent wat in op lijsten en knikt samenzweerderig naar de mensen die het bureau in- en uitkomen. Na sluiting van het bureau raakt de vloer bedolven onder de uitgevouwen stemmen waar orde in dient te worden gebracht.

Dat hele rituele gebeuren is nu verleden tijd. Zelfs het rapporteren van de eindscores gebeurt volautomatisch via een GPRS-verbinding. De stembureaumedewerkers zijn gereduceerd tot slaafjes van de techniek en hebben nog louter een armoedige ceremoniële functie. En ook voor de kiezer is er niet veel meer aan. Op OK klikken in een of ander computerprogramma is voor de meerderheid dan de burgers een dagelijks terugkerende handeling. Een potlood, dat geeft pas reden om de deur uit te gaan!

Komt er niet een ander soort spanning voor in de plaats? Ik herinner mij de eerste stemcomputers. Grote kolossen waarvan je vermoedde dat er iemand in zat die stiekem handmatig kraaltjes heen en weer bewoog op een groot telraam en zo nu en dan een opzettelijk vergissinkje maakte in het voordeel van zijn favoriete partij. Maar zelfs dat kleine beetje ruimte voor curiositeit wordt ons ontnomen. De Amsterdamse computers zijn ongeveer zo groot als een moderne magnetron, meer dan een kabouter past er echt niet in. En wie gelooft er nog in kabouters? Ik voorspel een lage opkomst.