Lêche-vitrine zeggen de Fransen. Geen term dekt beter het staan met de neus gedrukt tegen het raam van de etalage. Zolang ik de uitnodigend geopende winkeldeur niet door hoef, verwonder ik me graag over wat de middenstand allemaal uitstalt. Als de etaleur minstens drie contrasterende kleuren heeft gecombineerd is mijn aandacht gegarandeerd getrokken. Dat weet meestal ook degene die aan mijn hand straten doorkruist om ergens te komen. Dus zodra een dergelijke vitrine zich aandient voel ik de greep om mijn pols verstrakken en gaat de pas er in. Het moet een wonderbaarlijk gezicht zijn. Hardnekkig gearmd, maar de een met de ogen gefixeerd op een pand dat inmiddels twintig meter achter haar ligt, min of meer meegesleurd door de ander die doelgericht op weg is, en wel vooruit.

Op de smalle stoep is het druk in het weekend, hier lopen is meedoen in een bonte parade van buggy’s, toeristen en vrouwen met tassen. Wie niet doorloopt valt direct op. Voor ons heeft een jongedame haar hond aangelijnd aan een rode riem. Het beest is van een onbestemd kortharig ras, groot genoeg om je tegen de grond te springen, maar nog net geschikt voor op de bank. Hij wandelt netjes een pas achter zijn baas.

Tot we een kleurrijke etalage naderen, die mij al bijzonder interessant toeschijnt. Hij mindert tempo en is bijna door de open deur, als de dame hem met een ferme beweging weer op het rechte pad trekt. Licht vertederd kijkt ze ons aan. En aan de ruk aan mijn arm begrijp ik dat ook wij deze dierenwinkel zonder tussenstop zullen passeren. De werkelijkheid is soms flauwer dan een romantische komedie.