Wat een uur of twee geleden nog een prettig geroezemoes onder mijn raam was van gezellige mensen die al picknickend profiteren van de zon, heeft de laatste drie kwartier zenuwslopende karakteristieken aangenomen. Even vroeg ik mij nog af hoe de boel zo uit de hand had kunnen lopen, maar aangezien het zelf meegebrachte bandje met zomerhits inmiddels voor de derde keer bij Shakira is aangeland, vermoed ik dat de sfeer nog steeds feestelijk is.

Zonder een blik uit het raam te hebben geworpen heb ik geconcludeerd dat er drie meisjes en ongeveer drie jongens zitten. De jongens trappen nonchalant een balletje (te oordelen naar het typische geluid van schoppen tegen leer en met enige regelmaat het trillen van mijn vloer en het raam van de onderburen als ze weer eens de muur raken) en analyseren soms iets als “neem die corner”, de meisjes onthouden zich van commentaar, maar worden almaar meer opgewonden. Hoorde ik een half uur terug nog soms een juichje, inmiddels is er sprake van aanhoudend hysterisch gekrijs onder mijn raam. Het is mij niet bekend welk team momenteel speelt, maar het moet wel een razend virtuoos gezelschap zijn, dat toch weinig doeltreffend speelt. Hun door merg en been snijdende, driestemmige, nog net niet (helaas) ultrasone gegil klinkt behalve als “ieieieieie” en “woooehoeoe” nog maar één keer als “goaaaaal”.

Waar de televisie staat die aanleiding geeft tot dit trommelvliesbeschadigende geluid is trouwens een raadsel. Wel wou ik onderhand dat de heren daar eens per ongeluk een bal tegenaan lieten knallen.