Er zijn mensen waarvoor het onmogelijk is iets weg te doen onder het mom “wie wat bewaart heeft wat”. En dat klopt, zij hebben veel.

De afgelopen jaren woonde ik in een huis waar iemand anders voor mij een dergelijke voorraad had achtergelaten. Toen ik mijn intrek nam begon ik met het doorploegen van de spullen, maar van een rigoureuze opschoning kwam het niet. Zodra er genoeg ruimte was om mijn persoonlijke eigendommen een plek te geven hield ik het voor gezien en bekommerde me niet langer om de bovenste en achterste planken van de kastjes waar ik alles wat mij niet toebehoorde zonder er veel aandacht aan te besteden naartoe had verhuisd.

Ik heb spijt, echt waar.

De afgelopen dagen loop ik in overspannen toestand door mijn huis, want ik stuit overal op geheime voorraden waar ik over moet besluiten. Ik ga namelijk verhuizen en deze keer moet alles leeg. In plaats van mij bezig te houden met het efficiënt inpakken van dozen en opvullen van gaten in de muur spendeer ik mijn tijd aan het doen van onverwachte ontdekkingen. Uit de krochten van de keukenkastjes vis ik gereedschap waarvan ik niet wist dat het bestond, maar wat speciaal ontworpen schijnt te zijn om kiwi’s te pletten. Wat een ontdekking! Moet mee! De citruspers. Nog nooit gebruikt, maar eigenlijk wel gezond om iedere ochtend verse jus te drinken. Een sixpack Andrelon-shampoo in een verpakking uit de jaren ’80 heeft zeker esthetische waarde in mijn nieuwe douche!

Ik voel me een zesjarige in een speeltuin en in afwachting van Sinterklaas. En hoewel ik zo gauw niet zou weten wanneer iemand een kiwi zou willen pletten, weet ik wel dat als ik nu de kiwipers wegdoe ik daar op korte termijn zeker achter zal komen en wenste dat ik hem nog had.

Maar dat kan niet!

Had ik de tijd dat ik hier woonde maar geprofiteerd van deze onvermoede luxe. Had ik maar aan den lijve ondervonden dat je na twee keer een vers glaasje sap in de morgen besluit dat een pak gebruiksvriendelijker en goedkoper is en dat je -werkelijk waar- nooit de behoefte voelt om een kiwi te pletten, zelfs niet als het kan. Zo blijkt maar weer dat je niet naar spullen verlangt, tot je ze hebt en spontaan niet meer zonder kunt leven. Maar in mijn nieuwe, kleine onderkomen is het ik of de citruspers. U merkt vanzelf wat het geworden is.