Zoenen
De theorie gaat dat hoe creatiever het beroep, hoe kleffer de mensen. In kunstzinnige kringen wordt het vrijelijk en plein public uiten van allerhande emoties hartstochtelijk gecultiveerd en zodra het zich voordoet volgen direct groepsknuffelsessies om de vreugde of het verdriet te delen. Musicalsterren vliegen hun collega’s te pas en te onpas om de hals, televisiepresentatoren begroeten elkaar bij iedere gelegenheid als waren het langverloren geliefden. Alleen voor schrijvers schijnt afstandelijkheid de norm te zijn.
Hoewel musici in theorie wat Einzelgängerei betreft niet onder zouden moeten doen voor schrijvers (immers, zes uur per dag toonladders spelen is niet echt de manier om onder de mensen te komen), heeft de praktijk uitgewezen dat men elkaar na vier dagen behandelt als naaste familieleden.
Waar is de afstandelijke hartelijkheid gebleven?
Ik wacht vol spanning op mijn pakketje.
Reageer